Երբ ֆաշիստների կողմից բռնազավթված Փարիզում Դիմադրության շարժումը ծավալվեց, ֆաշիստներն էլ ավելի դաժան ու անողոք դարձան. գեստապոն ամեն օր ավելի էր խստացնում կտտանքներն ու խուզարկումները։
Հենց այդ պայմաններում Միշա Ազնավուրը՝ Շառլի հայրը՝ իր ընկեր Միսաք Մանուշյանի (դիմադրության շարժման առաջնորդներից, ում նացիստները գնդակահարեցին 1944-ին) միջնորդությամբ, սկսեց վտանգավոր աշխատանք տանել գերմանական բանակի հայ «կամավորների» հետ։ Առօրյա զրույցի ու կատակների միջոցով համոզվում էր, որ նրանք հայ են, խնդրում էր երգել, պատմել հայրենի գյուղերի մասին և այդպես կարողանում էր հստակ տարբերել՝ զինվորները հայերենը սովորել են ծնունդից ի վեր, թե այն դպրոցներում, որտեղ ֆաշիստները գործակալների էին պատրաստում։ Ընդ որում, նա այդ զրույցները վարում էր «Րաֆֆի» ռեստորանում, որտեղ այդ պահին աշխատում էր, իսկ զուգահեռ սպասարկում էր հարևան սեղանին նստած նացիստ սպաներին՝ ահռելի ռիսկի դիմելով։
ԱԶՆԱՎՈՒՐՅԱՆՆԵՐՆ ՈՒ ԵՐԿՐՈՐԴ ՀԱՄԱՇԽԱՐՀԱՅԻՆ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ
Այս յուրատեսակ քննությունը բարեհաջող «հանձնած» հայ զինվորներին Միշան հասկացնում էր, որ կարող է օգնել նրանց փախչել։ Տղաները շատ արագ համաձայնում էին, և նա հանդիպում էր նրանց ռեստորանը փակելուց հետո մի ապահով վայրում, ապա՝ բերում տուն։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին Ազնավուր ընտանիքը՝ ծնողներն ու երեխաները, իրենց փարիզյան բնակարանում ապաստան են տվել բազմաթիվ հրեաների և հայերի։ Նրանց այս անձնվեր գործունեության համար 2017 թվականին Ազնավուրին ու նրա քույր Աիդային շնորհվեց Ռաուլ Վալենբերգի անվան մրցանակ:
Ամենից առաջ վառարանում այրում էին զինվորի գերմանական համազգեստը, իսկ մութն ընկնելուն պես Շառլն իր քրոջ հետ վերցնում էր զենքն ու տանում, մտցնում կոյուղու հորը։ Այդ ամենը կրկնվում էր գրեթե ամեն երեկո, և Ազնավուրների՝ Նավարեն փողոցի փոքրիկ բնակարանում գիշերողների թիվն օր օրի ավելանում էր...